Ocos, 2022
O protector da Selva Negra, 2021
Fervenza do Toxa, 2014
Experiencia, 2022
A poción máxica, 2014
O descoido do rei dos monos, 2014
Mudando de lámpada, 2015
Fuxida da lonxa, 2020
Non me sexas polbo, 2015
Deportera Rosa, 2022
Mesa libre, 2022
Turistas, 2019
Tokio de Lugo, 2019
Liña circular, 2021
Pernas, 2020
Xogos de xigantes, 2020
Patinador crepuscular, 2022
Diminutos, 2020
A Coruña, 2021
Estampados, 2021
Sen batería, 2022
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Pintura nova, 2022
Ollos, 2022
Rockabilly blues, 2021
Marquesiña, 2022
Atropelo, 2021
Luces, cámara, acción, 2021
Listo pra engalar, 2019
Especulación, 2021
Peza con vistas, 2022
Peregrín, 2022
Bici, 2022
Conspiración, 2022
A bruxa, 2022
A guerra dos mundos, 2022
A longa marcha, 2022
Mónica Atómica en Ferrol, 2018
Que gaitas!, 2018
Maragato, 2014
Perfilado, 2019
Pata de cabra, 2019
Desarme, 2015
Postureo, 2018
Gizmo, 2020
Anxo Dafonte
fotógrafo afeccionado
Nado en Santiago de Compostela no 1973, comeza fotando de neno coas cámaras compactas que o seu pai mercaba e usando flashes de magnesio de cubo sobre a zapata. Máis tarde e dada a súa afección polas artes marciais continúa fotografando eventos deportivos coma xornadas de campionatos rexionais de Karate ou veladas de Full Contact que cede a xornais. Nese tempo de mocidade e o feito de criarse nun barrio moi conflitivo onde a heroína non era precisamente Wonder Woman, foi o cóctel axeitado pra que a fotografía urbana entrase na vea en lugar do veleno que tiña ó alcance.
Porén, outros episodios da súa vida obrigáronlle a emigrar a Madrid nos anos 90 e foi así coma pouco a pouco foi perdendo o contacto coa cámara e a chama foise apagando ata que apenas saía fotar. Porén, un dos seus lugares preferidos pra perderse era o Museo do Prado, nuns tempos onde o Internet que había eran os chats e os foros, así que ía presencialmente, recibindo unhas sensacións directamente no seu adentro, que aínda non tivo o pracer de sentir coa virtualización.
Xa de volta a Santiago de Compostela a primeiros deste século, tivo que agardar ate case o remate da primeira década cando lle fixeron unha oferta que lle volveu prender esa chama case esquecida. Un equipo de fútbol da cidade acababa de ascender á 2ª división B da Liga de Fútbol Profesional e alguén estaba interesado en que se encargase de rexistrar a multimedia. E así foi como a fotografía regresou con forza á súa vida e da man da disciplina deportiva, que lle lembraba aquelas xornadas fronte un tatami ou un ring.
A partir dese intre volve ir collendo cada vez máis a miúdo a cámara da que hoxe en día xa non pode deixar na casa, é coma unha extensión do corpo que ten que levar sempre enriba e quizás por iso, a fotografía urbana é a que máis practica aínda que outras disciplinas podedes ir atopándoas tamén na súa zona persoal.
Fotografía: David Álvarez, 2022
